تنهام

هر کسی آمد مرا در خویش پیدا کرد و رفت

در نگاهم بی کسی را یک معما کرد ورفت

تا کلید خستگی درهای حسرت را گشود

تکه های قلب خود را نذر فردا کرد و رفت

فکرهای خسته اش را پشت افکارم نوشت

نسخه های بی کسی را باز امضا کرد و رفت

در نگاهی که مرورش یاد آبی پاک بود

کینه های کهنه اش را غرق دریا کرد و رفت

دستهایش را پر از باران احساسم نمود

آسمان را در نگاه خاک معنا کرد و رفت